Ik dacht dat ik al opgebloeid was tot een mooie vlinder, maar dit was nog niet zo, ik ben nog maar een rups die eerst haar leven moet leven om een mooie vlinder te worden.
Ik ben de gedichten gaat schrijven om mijn gevoel te kunnen uiten over de dingen die ik mee maak op een dag de frustratie verdriet en boosheid.
In de gedichten komen naar voren mijn gevechten tegen de ziekte post traumatische dystrofie om samen een te worden en samen verder te kunnen leven.
Doormiddel van deze bundel en met behulp van familie en vrienden probeer ik door te gaan.
Vroeger was het leven van de nu 24-jarige Alma vol rozengeur en maneschijn. Maar bij een bedrijfsongeval raakte haar hand beklemd tussen een vuilniscontainer en een pilaar, waardoor ze de geheimzinnige ziekte posttraumatische dystrofie opliep. Haar lichaam reageert verkeerd op wonden en breuken, heeft Alma Bosman ervaren, waardoor ze nu aan haar bed en rolstoel is gekluisterd. Ze volgt op dit moment een opleiding sociaal pedagogisch werk in Apeldoorn waarmee zij mensen met beperkte leermogelijkheden wil begeleiden in hun studie.
SBN: 90-77668-45-4
blz.: 60
formaat: paperback
