Koffieleuter is als column eerder gepubliceerd in het ?Automaatje?, het personeelsblad van een ICT-afdeling van een grote bank in Nederland.

Toen Lukas in een psychose raakte, heeft zijn moeder hem laten opnemen in een psychiatrische inrichting. Niemand had toen kunnen vermoeden dat Lukas nooit meer thuis zou komen wonen. Met het dagboek van Lukas wat hij bijhield tijdens zijn opname en een verslag van de periode voor de opname, verwoorden moeder en zoon de lange en moeizame weg naar een beter leven.

Deze bundel bevat po?zie, te weten dertig gedichten bij dertig foto?s. Het aantal ?dertig? is vrij willekeurig gekozen, hoewel er wat uit te leggen zou zijn als er minder foto?s dan gedichten waren, of omgekeerd.

Zoals wij de oorlogsjaren in Nederlands Indië beleefden,volgden de feiten elkaar op als een trein, die niet kon stoppen. Dat was je lot, je noodlot! Wat je dacht te kiezen of te besluiten, het maakte geen verschil in de loop van de gebeurtenissen. De aarde draaide wreed door, dag na dag, niemand kreeg de kans ergens opnieuw te beginnen of het anders aan te pakken.

Er worden je in dit boek geen voorschriften gegeven hoe je moet leven noch oplossingen hoe jij je leven moet inrichten want dan zou het veel dikker geworden zijn. Er worden slechts tips gegeven die je aan het denken moeten zetten, die je op weg zullen helpen keuzes in je leven te maken op basis van de gaven en talenten die je bij je geboorte voor dit leven hebt meegekregen.

Een wereld zonder ogen bevat vier korte verhalen, geschreven voor tieners door een tiener. Het zijn stuk voor stuk aangrijpende en spannende verhalen, je bl?jft lezen!

Dit boek is een soort reisgids voor de levensweg van elk mens, waarin niet alleen wordt gekeken naar het doel, maar tevens naar de ?mijnenvelden?, die iedereen onderweg tegenkomt doch ook binnen zichzelf kan aantreffen: een positieve levensinstelling is vooral gefundeerd op gedegen zelfkennis.

Nog steeds blijkt dat vele verhalen uit het Indisch verleden alleen verteld worden op bijeenkomsten, maar niet op papier te vinden zijn.Ook hoor ik vaak:"Mijn vader en moeder kunnen hun verhalen over hun Indisch verleden niet aan ons vertellen. Helaas zijn ze overleden en weten wij,hun kinderen,niet wat onze ouders meegemaakt hebben in de periode van 1942-1949.